ГЕРОИН герыч Эртиль

Окей, слухай, бро, я ўсё скажу, як было. Ведаеш, я з самага пачатку быў аднім з той маладзі, што бягае па ўлаўленых закладках. І не толькі ўляўленых, я таксама батав, каб атрымаць свой дыплом. Вядома, ён мне прысабачыў галаву, але гэта і натхняла мяне на большае.

Аднаго разу, узе пасля боты, я пазнаёў мужыка з глыткамі. Ён расказаў мне пра героін - нарэшце што-небудзь новае, не проста люся LSD. А я так люблю паціснуць нервішкі своія! Што ж, я прыняў рашэнне спрабаваць гэта навіну. І што я скажу? Я змяняў сваё жыццё да непазнавання.

Для пачатку, я атрымаў героін праз сваіх знаёмых, што барыжаць наракатыкамі. Я павінен быў быць ўважлівым і абяры памер, які адпавядае маім патрабаванням. Я хацеў пераканацца, што ён ня будзе занадта слабым, але і не занадта моцным. Зрэшты, я ж не хацеў быць хуткім. І я знаў, што вымушаны будзе кампанаваць мой новы бізнес із маімі акадэмічнымі заняткамі.

Калі ўжо ўсё было гатова, я прыняў рашэнне рофліць на маіх бандероўках. Чамусьці гэта малае задавальненне для мяне - бачыць іх у захаванай турме і смяяцца над сваімі секрэтамі. І ў цяперашні час, пры гэтым тле, я стаў зарабляць гарэй за сваіх старцаў.

Так што, я пачаў мерчаваць героін. Калі мае дзяўчына пачала звяртаць увагу на мае змены - біцьку, што адбылося прыемна! Я пачаў хадзіць лепшая вобраз нашага горада, з фірмавым хутаркам і класнай шмоткай. І, можа, я трохі задаўжыў з адзеннем, купіўшы вялізную колькасць брэндавых рэчаў і розных "байцоў". Аднак я адчуваў сябе ўзлётным птушкай.

І вось я пераканаўся ў тым, што жыццё - гэта больш за наркатыкі і грошы. Жыццё - гэта пра шчасце і задавальненне. І, сапраўды, гэта не магло быць лепш за ўсё маё новае лепшае здароўе!

Але, ведаеш, мне трэба было навучацца, як выкарыстоўваць гэты новы бізнес, каб зарабіць шмат грошай. Я ўзяў на сябе сацыяльную ролю "барыжара" і пачаў працаваць з людзьмі, якія мелі патрэбу ў маіх таварах. І, праўда, я пачуў сябе моцным і атрымаў магутнасць кантраляваць людзей. Але, просьціш, ты ніколі ня зразумееш гэтага, пакуль сам не перажывеш гэтыя моманты і не зробіш свае ўласныя рашэнні.

Так што яна рыскуе даведацца пра маю новую "кар'еру"? А ўсё ад таго, што я зрабіў, што мне трэба было папярэдне абзнаёміць яе з маім новым жыццём. Хаця бы за тое, што я хацеў быць адкрывым з ёю.

Так што, я ўсё таксама паласіўся атрымаць падтрымку ў адзін з маіх друзей, якія ўжо ведалі пра маю сітуацыю. Ігар, называлі яго "Ігар Дзядуля", меў усе дашынскія связі, якімі мне трэба было забяспечыць сябе.

У канцы канцоў, я прыняў рашэнне раскрыць усё ёй. І ёй знадобілася час, каб зразумець гэта. Але, ва ўжо цяпер яцька, я самавольна вырашыў сваю сітуацыю і зрабіў з усімі магчымымі сустраканнямі, а то і магчымымі сустраканнямі, каб стварыць сябе найлепшае жыццё.

На канец, гэта ўсё аб грошах. Хто імі кіруе - той кіруе жыццём. Але, ведаеш, я чую, што тут гэта толькі пачатак. І яцьке, я не збрашу мерыцца, пакуль ня збіруся ўзлётам!

Чуваки, такая история, я тут недавно прикольно оттянулся, и все благодаря закладкам героина и попперсам. Ты в курсе, что я их торчу постоянно, да?

Так вот, смотрю я на торчащий наркотик и в голову мне приходит просто гениальная идея – взять каршеринг и приклеить своего друга к машине. Решил я его так прокатить по городу, как никогда еще не прокатывал. Безумный план, но че, жизнь одна, надо же как-то глючит под веселый ритм.

Сразу же звоню другу, говорю ему про эту хитрую затею и говорю, чтобы он готовился к приключениям. Привез я каршеринг и развалился на диване, чтобы насладиться эйсидом и париться. Ну а он эти бензодиазепины глотает и ждет, когда мы поедем.

Тут он уже к вечеру катафалит еще пару попперсов, чтобы настроиться на нужную волну. Я ему говорю, чтобы он не дул, пока я не вернусь, а то машина взлетит вместе с ним.

И вот, пора в действие! Я включаю двигатель, а друг уже приклеен к заднему стеклу, как кондиционер. Каршеринг шуршит, колеса гудят, а дурацкие прохожие в шоке торчат, не веря своим глазам.

Мы едем по городу, летим, словно ракета. Мимо наших глаз проплывают здания, деревья и люди. Я кайфую от этого безумия, а друг на заднем сиденье уже в полной трансе. Чувак, он вообще там гоняет какую-то наркоманскую песню, словно издевается над своим сознанием.

Ах, какой жар... А где мы вообще? Я, смотрю, уже намного дальше от города, чем хотелось бы. Но, знаешь, когда тебе такого повезло и ты так глючишь, то все вокруг кажется круче. Я просто прикольно оттянулся, уносясь в даль, словно птица скиталка.

Мы вернулись в город уже поздно вечером. Я несколько раз просмотрелся во всех окнах, чтобы убедиться, что все еще торчу и действительно это все происходит. Город глючит, как мозг на амфетаминах, а я лишь наслаждаюсь этим калейдоскопом ярких огней.

Ты бы видел свое лицо, когда мы проезжали мимо. Ты бы видел свою дрожащую фигуру, стекло вибрирующее от звуков наркотиков. Было круто, хоть и немного страшно. Я не мог больше даже двигаться, а друг уже такой бледный, словно призрак. Но это все неважно, потому что мы сделали то, ради чего и начали это путешествие – мы оттянулись до предела.

Такие вещи не происходят каждый день, они происходят только тогда, когда ты решаешь взять на себя контроль над своей жизнью и погрузиться в мир закладок, глючащих машин и безумных приключений. Эйсид, попперсы и героин – это просто инструменты, которые помогают раствориться в этом безумии, чтобы испытать настоящую свободу.

Знаешь, после этого приключения я стал немного другим человеком. Я больше не торчу закладки постоянно, но считаю, что каждый из нас заслуживает своего момента безумия. Поэтому, если у тебя есть возможность, оттяни, отпусти мозги и почувствуй эту настоящую жизнь.

Конец.